Κι αν χάσει τον πόλεμο με τις ΗΠΑ το «σύστημα Μέρκελ»;

Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2018 12:49

Του Γιώργου Αδαλή*

Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος, ανεξαρτήτου παρατάξεως ή πολιτικής αποχρώσεως, διέπραξε ένα τεράστιο σφάλμα. Ένα σφάλμα που ίσως αποδειχτεί μοιραίο για τη χώρα μας τις επόμενες δύο δεκαετίες. Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, η Ελλάδα πέρασε υπό Γερμανική κυριαρχία με τον Βαυαρό Βασιλιά Όττο φον Βίτελσμπαχ, τον γνωστό μας «Όθωνα». Μετά τα «βαυαρικά» και μπροστά στη γενικευμένη κατακραυγή από τη φτώχεια και την εξαθλίωση στην Ελλάδα, οι Γερμανοί αποφάσισαν να μην ξαναφέρουν «Γερμανικό Οίκο» στην Ελλάδα, αλλά έναν μη Γερμανικό Οίκο, καθ’ όλα όμως υποταγμένο κι ελεγχόμενο από τη Γερμανική Αριστοκρατία. Τον οίκο Γλύξμπουργκ που ναι μεν ήταν Δανέζικος, αλλά απόλυτα ελεγχόμενος από τη Γερμανική νομενκλατούρα. Κατά την ολοκληρωτική γερμανική κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η χώρα μας πέρασε και «τυπικά» στον Γερμανικό «Άξονα» μέχρι και την απελευθέρωσή της, οπότε με το «σχέδιο Μάρσαλ» άρχισε να φαίνεται ότι η γερμανική επιρροή σταματά και η χώρα μπαίνει κάτω από την επιρροή των ΗΠΑ.

Ειδικά μετά την πτώση της Χούντας και την κατάργηση της Βασιλείας, η Ελλάδα προσηλώθηκε πολιτικά στο χώρο επιρροής των ΗΠΑ κι όλα έδειχναν ότι θα παραμείνει εκεί. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι λογάριαζαν χωρίς τον... «Αρχιερέα» Κώστα Σημίτη. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την επανένωση των Γερμανιών, η πολιτική σκηνή της χώρας αυτής άρχισε σχεδόν αμέσως να καταθέτει δείγματα γραφής. Δείγματα, που ήθελαν τη μετατροπή της Ε.Ε. από μια Ευρώπη των Εθνών σε ένα γερμανοκρατούμενο κονσόρτσιουμ οικονομιών, πλήρως ελεγχόμενο από τους μεγαλοτραπεζίτες του Αμβούργου.

Πριν ακόμη εμφανιστεί η Μέρκελ, το 1996 στην Ελλάδα κάνει την εμφάνισή του ο Κώστας Σημίτης ως Πρωθυπουργός μιας χώρας που μέχρι τότε είχε σαφή προσήλωση στον Αμερικανισμό κι ας είχε γερμανο-αναθρεμμένους Βασιλιάδες. Το ΠΑΣΟΚ ανέθρεψε δύο γενιές με το σύνθημα «έξω οι βάσεις του θανάτου», διότι είχε στόχο την αλλαγή πλεύσης για την Ελλάδα. Επιθυμούσε την απο-αμερικανοποίηση της πολιτικής. Και μπορεί το άλλο σύνθημά του να ήταν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά ουδέποτε το ΠΑΣΟΚ το τήρησε- 50-50. Για την ακρίβεια, την ΕΟΚ τη θεωρούσε ένα εφαλτήριο για εξασφάλιση φθηνού -πλην όμως δανεικού χρήματος- και το ΝΑΤΟ έναν Οργανισμό-εμπόδιο στις σχέσεις του με τη Γερμανία, όπου η Κυβέρνηση Σημίτη έδειξε από τις πρώτες κιόλας μέρες του 1996 τις προθέσεις της.

Ο Κώστας Σημίτης κυβερνούσε την Ελλάδα και ο αδελφός του είχε επιτελικές θέσεις στο κόμμα που κυβερνούσε τη Γερμανία. Επί των ημερών του άλλαξαν άρδην τα δεδομένα των κρατικών δαπανών στην Ελλάδα! Από πρώτες που ήταν οι ΗΠΑ, πολύ γρήγορα έχασαν την πρωτιά, και η Γερμανία πήρε τη μερίδα του λέοντος στην ελληνική αγορά, καθιστάμενη ο νούμερο ένα προμηθευτής της χώρας, ανατρέποντας την παντοκρατορία των ΗΠΑ ακόμα και στα οπλικά συστήματα.

Η χώρα είχε αρχίσει επί Ανδρέα Παπανδρέου να στρέφει το βλέμμα της στη γαλλική πολεμική Βιομηχανία και τη γερμανική, με την περίφημη αγορά του αιώνα, τα αεροσκάφη Miraz. Φυσικά επί ημερών Σημίτη προτιμήθηκε σχεδόν σε όλα η γερμανική Βιομηχανία, με τη Γαλλία και την Ολλανδία να ακολουθούν στην πώληση της «πραμάτειάς» τους στην Ελλάδα.

Η τελική διείσδυση των Γερμανών στην Ελληνική Οικονομία ήταν τεράστια και φυσικά αυτό έφερε τον Κώστα Σημίτη πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των Γερμανών αλλά και των Ευρωπαίων. Η Ελλάδα επιβραβεύτηκε γι’ αυτό με την είσοδό της στην Ευρωζώνη, με λογιστικές αλχημείες της τελευταίας στιγμής, διότι, όπως γνωρίζουμε όλοι οι οικονομολόγοι, δεν πληρούσε τους απαιτούμενους στόχους. Η ένταξή μας ήταν καθαρά πολιτική απόφαση και επιτεύχθηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι έδωσαν το «πράσινο φως» να «πειραχτούν» δείκτες, όπως ο πληθωρισμός που ήταν στο 4%, ενώ έπρεπε να είναι κάτω του 3%.

Η Ελλάδα ξεκίνησε μια περίοδο εικονικής ευμάρειας αφού τα πάντα αφορούσαν στην κατανάλωση ως μοχλού αύξησης του ΑΕΠ, ενώ ταυτόχρονα ροκανίζονταν ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας, καθώς μας υποχρέωναν να αγοράζουμε τα πάντα από αυτούς κι εμείς να μην παράγουμε ούτε τα παραδοσιακά μας προϊόντα, όπου είχαμε συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι όλων.

Διαλύθηκε η Αλιεία, η κλωστοϋφαντουργία, η παραγωγή αυτοκινήτων, τα ναυπηγεία κι ένα σωρό άλλοι τομείς στους οποίους η χώρα είχε πρωτοστατήσει επί δεκαετίες.

Παράλληλα, το life style και η πολιτιστική κουλτούρα των Ελλήνων εκτοξεύτηκε σε... πολύ ευρωπαϊκά επίπεδα, αφού και το EURO στο ποδόσφαιρο κερδίσαμε, και Ολυμπιάδες κάναμε και μέχρι και νίκη στη Eurovision, όπου είθιστο να πατώνουμε, φέραμε!

Δεν το αξίζαμε; Σαφώς και το αξίζαμε. Δεν υπήρχε άλλη χώρα διεθνώς που να παρέδωσε τόσους πολλούς παραγωγικούς τομείς σε τρίτες χώρες. Κι ενώ συνέβαινε το οικονομικό παράδοξο να μαραζώνει ο παραγωγικός ιστός της χώρας, εμείς αντίθετα διογκώναμε το ΑΕΠ μέσω της κατανάλωσης. Τα κόμματα εξουσίας, λοιπόν, φαίνεται ότι εντυπωσιάστηκαν από τις επιδόσεις του «συστήματος Σημίτη» που επένδυσε σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ΠΑΣΟΚ ξέχασε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τα στελέχη του «αγάπησαν» πολύ την ΕΕ. Φαινομενικά τουλάχιστον. Διότι η αγάπη του ΠΑΣΟΚ ήταν αποκλειστικά και μόνο προς το «σύστημα Μέρκελ».

Η διαφαινόμενη άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη οδήγησε την Ευρωπαϊκή πτέρυγα των Χριστιανοδημοκρατών σε μια ανίερη συμμαχία με τον πρώην εχθρό τους, τους Σοσιαλδημοκράτες. Και μπροστά στο φάσμα της απώλειας της ηγεσίας στα Ευρωπαϊκά όργανα, οι δύο πρώην εχθροί συνέπραξαν σε μια συμμαχία που μονοπωλεί την ηγεσία στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.

Επί της ουσίας, οι δύο πτέρυγες αυτές μοίραζαν τις ηγετικές θέσεις στους εαυτούς τους με ποσοστώσεις, στις οποίες τη μερίδα του λέοντος κατείχε το κόμμα της Μέρκελ.

Φάνηκε λοιπόν από πολύ νωρίς ότι όποιος πολιτικός στήριζε αυτή τη συμμαχία είχε μέλλον. Όποιος δεν την στήριζε, είχε... μεγάλα προβλήματα.

Έτσι, στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια «Σχολή» πολιτικών στελεχών που ισοπέδωσε κάθε ιδεολογική πολιτική αξία. Η σχολή αυτή έβγαλε πολιτικά στελέχη τόσο από τη ΝΔ που παραδοσιακά στήριζε την ΕΕ όσο και από το ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήταν ορκισμένος εχθρός της. Έβγαλε όμως και στελέχη από την Αριστερά, που ενώ ορκιζόταν πίστη στον πόλεμο κατά του καπιταλιστικού δόγματος, εντούτοις αν ο καπιταλισμός είχε... γερμανική προέλευση, τότε αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα για τους νέους Αριστερούς πολιτικούς στη χώρα. Εκεί βρίσκονται και οι πολιτικές βάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που ως κόμμα μάχεται τους καπιταλιστές, αλλά συμπλέει μαζί τους σε όλες τις αποφάσεις που λαμβάνουν. Αρκεί να είναι «made in Germany».

Οποιοσδήποτε προσπάθησε να ξεφύγει από αυτόν τον θανάσιμο εναγκαλισμό με το «σύστημα Μέρκελ» αντιμετώπισε «θανάσιμα πολιτικά προβλήματα». Όπως, για παράδειγμα, ο Κώστα Καραμανλής. Όταν επιχείρησε να ανοίξει τη ρωσική αγορά με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη ή με αγορές ρωσικών αποβατικών τύπου «Χόβερκραφτ». Το ίδιο έπαθε κι όποιος πολιτικός προσπάθησε να εκφράσει την προτίμησή του στις εισαγωγές από την αμερικανική πολεμική Βιομηχανία. Ειδικά για την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία προσπάθησε να ξαναρίξει γέφυρες με ΗΠΑ και Ρωσία, βρήκε έναν τοίχο άρνησης από το Ελληνικό πολιτικό Κατεστημένο. Κι όχι μόνο από την Αριστερά ή από το ΠΑΣΟΚ. Βρήκε τοίχο ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Το πάθημα του Καραμανλή αποτέλεσε επίσης μια πρόσθετη οδηγία προς... ναυτιλλομένους! Οδηγία που ξεκαθάριζε ότι τα πάντα θα αποφασίζονται από ένα «κέντρο στην Ευρώπη». Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα στενά συμφέροντα της Γερμανικής Βιομηχανίας.

Αυτό το κατάλαβαν πρωτίστως οι Άγγλοι, οι οποίοι στην ουσία με το «Brexit» απειλούν ευθέως λέγοντας: «H συναποφασίζουμε μαζί και λειτουργούμε μαζί στις κρατικές προμήθειες ή εγκαταλείπουμε το σκάφος». Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του Brexit. Είναι η προσπάθεια της «Γηραιάς Αλβιώνας» να ξαναπάρει μερίδιο στο τιμόνι της εξουσίας το οποίο πλέον το κρατούν μόνο οι Γερμανοί.

Θα αναρωτηθούν δικαίως και σωστά αρκετοί αναγνώστες, «γιατί, εφόσον η Γερμανία έχει τον απόλυτο έλεγχο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, δέχτηκαν να μπει το Αμερικανόφερτο ΔΝΤ στην τρόικα ως Δανειστής»;

Εύλογο ερώτημα το οποίο κανείς δεν τολμά να απαντήσει με σαφήνεια, προφανώς διότι η αποκάλυψη της αλήθειας δεν εξυπηρετεί κανέναν πολιτικά. Αλλά είναι πάρα πολύ απλή.

Η Γερμανία στην περίπτωση της Ελληνικής Κρίσης Χρέους ήθελε να διεισδύσει παντού. Σε κάθε δομή της Ελληνικής Κοινωνίας και Οικονομίας. Αρκεί να είχε εκείνη τη μερίδα του λέοντος. Το ΔΝΤ επιλέχτηκε ως δανειστής από τον πανούργο Σόιμπλε και το «σύστημα Μέρκελ» για έναν σπουδαίο λόγο. Τα όργανα της ΕΕ απαγορεύεται εκ της καταστατικής Χάρτας της ΕΕ να παρεμβαίνουν στα του «ιδιωτικού τομέα». Μπορούν να παρεμβαίνουν παντού στον Δημόσιο τομέα, αλλά όχι στον ιδιωτικό. Αυτό απαγορεύεται ακόμα και από την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης (ΕΟΚ) και ισχύει μέχρι σήμερα. Χρειαζόταν κάποιος δανειστής, λοιπόν, που να μπορούσε να εγείρει αξιώσεις ΚΑΙ στον ιδιωτικό τομέα. Και προκειμένου να πουλήσει -δήθεν- εκδούλευση στους Αμερικανούς πολιτικούς, ο Σόιμπλε αρχικά κατάφερε να τους πείσει ότι αυτό θα λειτουργήσει προς το συμφέρον όλων. Και οι Αμερικανοί πίστεψαν εσφαλμένα αρχικά, ότι έτσι βάζουν «πόδι» στην Ε.Ε.

Το «σύστημα Μέρκελ», λοιπόν, πάντα εκ του ασφαλούς, κοίμισε τον γίγαντα που λέγεται ΗΠΑ, κι όχι απλά δεν έβαλε πόδι, αλλά αντίθετα ισχυροποιήθηκε η Γερμανία έναντι των άλλων κρατών της ΕΕ. Και άρχισε να απειλεί και τις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις, όπως τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Μ. Βρετανία.

Οι πρώτες διαφωνίες από την πλευρά των ΗΠΑ ξεκίνησαν να φαίνονται πολύ αργότερα, από το 2010. Το Ελληνικό πρόβλημα έφερε στα όρια του διαζυγίου τη Μέρκελ και το ΔΝΤ. Ζήσαμε περίεργες υποθέσεις, όπως αυτή του Στρος Καν. Ζήσαμε σκάνδαλα μεγάλα που ταλάνισαν τη γερμανική βιομηχανία, όπως, για παράδειγμα, της Siemens και της VW. Αλλά και αντίποινα της ΕΕ προς μεγάλους αμερικανικούς κολοσσούς.

Επί της ουσίας τώρα, στις μέρες μας ζούμε έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας. Αν κάποια στιγμή υπέβοσκε στο παρασκήνιο, πλέον είναι ορατός σε πάρα πολύ κόσμο.

Το πρόβλημα είναι ότι στη χώρα μας τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) είναι εμφανέστατα προσηλωμένα και προσκολλημένα στη Γερμανική Σχολή της Μέρκελ και το σύστημά της. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών στελεχών στην Ελλάδα εξαντλούν τις δημόσιες σχέσεις τους στο Βερολίνο και στο Αμβούργο. Εάν εκεί προσθέσουμε και το ΚΚΕ που παραδοσιακά τα στελέχη του εκφράζουν ακόμη και στον... ύπνο τους το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», τότε ουσιαστικά δεν μένει κανένας κομματικός σχηματισμός που να είναι στην αντίπερα όχθη.

Με απλά λόγια, η καρατόμηση Σόιμπλε από τη δεύτερη θέση στη γερμανοκρατούμενη ΕΕ, έδειξε ότι το «σύστημα Μέρκελ» πλέον δέχεται μεγάλους κλυδωνισμούς. Η παράνομη μετανάστευση στην ΕΕ από τη μια, και η πολιτική Τραμπ από την άλλη, έδειξε τον δρόμο της εξόδου και στην ίδια την Μέρκελ πρόσφατα. Όμως, ποια είναι αλήθεια η άλλη κοίτη του ποταμού; Αυτό είναι και το πρόβλημα στην Ελλάδα. Δεν την γνωρίζουμε, δεν την έχουμε χαρτογραφήσει, δεν έχουμε εξερευνήσει τις προθέσεις της και δυστυχώς δεν έχουμε κάποιους που να μπορούν να ρίξουν γέφυρες με αυτήν.

Κι αν μέχρι το 2021 που αποχωρεί η Μέρκελ καταρρεύσει το «σύστημά» της, τότε για τα Ελληνικά Κόμματα και το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα ισχύσει το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω»! Κάτι που φυσικά θα μεταφραστεί σε ανυπολόγιστη υποβάθμιση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

---------------------------------------

* O κ. Γιώργος Αδαλής είναι οικονομολόγος με ειδικότητα στην Οικονομετρία, Μηχανικός Η/Υ και ίδρυσε το 1999 την πρώτη ηλεκτρονική εφημερίδα στην Ελλάδα (www.aegeantimes.gr)

 

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ»

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

Videos

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 9
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 9

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 6
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 6

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 4
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 4

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 2
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 2

    • Watch Video

Tα cookies μας βοηθούν να σας παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μας συμφωνείτε στη χρήση των cookies.
Ok