Αυτοκινητικές διαφορές και Διαμεσολάβηση

Σάββατο, 03 Νοεμβρίου 2018 13:16

του Κρίτωνος Κοκκινάκη, Δρ.Ν. - Δικηγόρου

Η διαμεσολάβηση είναι στο επίκεντρο της νομικής επικαιρότητας με τη θέση σε ισχύ αρχικά του ν. 4512/2018 και την αναστολή της ισχύος του άρθρου 182 του ιδίου νόμου μέχρι τη 16η Σεπτεμβρίου 2019 στη συνέχεια. Αν οι σχετικές ρυθμίσεις δεν αλλάξουν ριζικά, όχι μόνο πρόκειται να δημιουργήσουν προβλήματα, αντί να λύσουν, αλλά θα καταστήσουν πολύ δύσκολη την αξιοποίηση του θεσμού της διαμεσολάβησης στην ελληνική νομική πρακτική.

Η αδέξια νομοθέτηση ακυρώνει τις δυνατότητες να λειτουργήσει η διαμεσολάβηση ως ένας θεσμός εναλλακτικής επίλυσης των διαφορών βασιζόμενος στην ιδιωτική αυτονομία, προκειμένου να αποφευχθεί η ύπαρξη ενός νικητή και ενός ηττημένου, ειδικά σε υποθέσεις με έντονο προσωπικό χαρακτήρα, όπως αυτές του Οικογενειακού Δικαίου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράδοση στην πρακτική συμβιβαστικής επίλυσης των διαφορών. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι διατάξεις του Κ.Πολ.Δ. που προβλέπουν την απόπειρα συμβιβασμού από το Δικαστή έχουν μείνει διαχρονικά ανεφάρμοστες, ενώ η καταργηθείσα διάταξη του άρθρου 214Α Κ.Πολ.Δ. που προέβλεπε την απόπειρα εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς πριν από τη συζήτηση, στην πράξη εκφυλίστηκε σε μία ενοχλητική και άχρηστη επιπλέον διαδικαστική διατύπωση. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Οδηγία 2008/52/ΕΚ προς ενσωμάτωση της οποίας στο Ελληνικό Δίκαιο ψηφίστηκε ο ν. 4512/2018, αφορά μόνο σε διασυνοριακές διαφορές και δεν προβλέπει υποχρεωτική διαμεσολάβηση. Αντίθετα, η ανασταλείσα διάταξη του άρθρου 182 παρ. 1 β΄ του ν. 4512/2018 που προβλέπει υποχρεωτική διαμεσολάβηση, αφορά, μεταξύ άλλων, και σε υποθέσεις διαφορών από αποζημιώσεις στα αυτοκίνητα.

Τρία στοιχεία χαρακτηρίζουν το άτοπο των ρυθμίσεων του ν. 4512/2018:

- Πρώτον, η υποχρεωτικότητα ακυρώνει το χαρακτήρα της διαμεσολάβησης ως ενός εναλλακτικού προς την αντιδικία τρόπου επίλυσης των διαφορών. Ο διαμεσολαβητής διαφέρει από το Διαιτητή που αντλεί τη δικαιοδοτική του εξουσία από τη βούληση των διαδίκων, γιατί δεν έχει εξουσία να λάβει Απόφαση επί της διαφοράς, αφήνοντας τη σχετική πρωτοβουλία στα μέρη. Επομένως, είναι αντιφατικό να έχει η διαμεσολάβηση υποχρεωτικό χαρακτήρα.

- Δεύτερον, αν και για την επιτυχή διενέργεια της Διαμεσολάβησης λαμβάνονται υπόψη πορίσματα και της Ψυχολογίας, άλλων Κοινωνικών Επιστημών και των Μαθηματικών, εντούτοις αν η Διαμεσολάβηση δεν διέπεται με βάση τις ρυθμίσεις του Δικαίου είναι άνευ αντικειμένου. Για το λόγο αυτό είναι όλως άτοπη η ρύθμιση του άρθρου 198 παρ. 1 του ν. 4512/2018 που επιτρέπει σε κάθε απόφοιτο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να αποκτήσει την ιδιότητα του Διαμεσολαβητή.

- Τρίτον, ειδικότερα για την υποχρεωτικότητα της Διαμεσολάβησης σε Διαφορές από αποζημιώσεις για ζημιές από αυτοκίνητα που προβλέπει η ανασταλείσα διάταξη του άρθρου 182 παρ. 1β΄ του ν. 4512/2018, η ρύθμιση δείχνει να αγνοεί την πρακτική δεκαετιών της Δικηγορίας σε αυτήν την κατηγορία διαφορών. Πρόκειται ίσως για μία από τις λίγες περιπτώσεις στην Ελλάδα που υπάρχει τάση αυτορρύθμισης με τάση για συμβιβαστική επίλυση των διαφορών, τάση ξένη προς την επικρατούσα ιδίως παλαιότερα συλλογική νοοτροπία της αντιδικίας. Η πρακτική έχει διαμορφώσει κανόνες δεοντολογίας τόσο κατά τη δικαστική όσο και την εξωδικαστική/συμβιβαστική επίλυση των διαφορών, που καλό θα ήταν να ακολουθούνται γενικότερα.

Ως εκ τούτου, η υποχρεωτικότητα της Διαμεσολάβησης είναι όχι μόνο περιττή, αλλά θα αποτελέσει μία περαιτέρω διαδικαστική επιβάρυνση στην ακολουθητέα πρακτική.

Από την έντυπη έκδοση της ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ

Videos

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 9
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 9

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 6
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 6

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 4
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 4

    • Watch Video

  • 19th Hydra Meeting 2017 - 2
    • 19th Hydra Meeting 2017 - 2

    • Watch Video

Tα cookies μας βοηθούν να σας παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μας συμφωνείτε στη χρήση των cookies.
Ok