Βρέθηκε μετά από 107 χρόνια στο βυθό της Ανταρκτικής η Καρτερία (Endurance), το χαμένο πλοίο του εξερευνητή σερ Ερντεστ Σάκλετον.
Το πλοίο που είχε παγιδευθεί στον πάγο επί μήνες προτού βυθιστεί τον Νοέμβριο του 1915, εντοπίστηκε το Σαββατοκύριακο στο βυθό της θάλασσας Βέντελ στην Ανταρκτική σχεδόν άθικτο.
Ο Σάκλετον και οι άνδρες του είχαν αναγκαστεί να επιχειρήσουν μια εκπληκτική απόδραση με τα πόδια και με μικρές βάρκες.
«Χωρίς καμία υπερβολή, αυτό είναι το καλύτερο ξύλινο ναυάγιο που έχω δει ποτέ μακράν», είπε ο θαλάσσιος αρχαιολόγος Mensun Bound, ο οποίος συμμετείχε στην αποστολή ανακάλυψης και πλέον έχει εκπληρώσει τη μεγαλύτερη φιλοδοξία του στην σχεδόν 50χρονη καριέρα του.
«Είναι όρθιο, περήφανο στον βυθό, άθικτο και σε εξαιρετική κατάσταση συντήρησης», είπε στο BBC News.
Το ίδιο το ναυάγιο είναι χαρακτηρισμένο μνημείο σύμφωνα με τη διεθνή συνθήκη της Ανταρκτικής και δεν πρέπει να διαταραχθεί με κανέναν τρόπο. Επομένως, κανένα φυσικό αντικείμενο δεν έχει βγει στην επιφάνεια.
Η ιστορία
Η εξερευνητική αποστολή, αποτελούμενη από εκατό περίπου μέλη, αναχώρησε από το Κέιπ Τάουν στις 5 Φεβρουαρίου επιβαίνοντας σε νοτιοαφρικανικό παγοθραυστικό, ελπίζοντας ότι θα εντοπίσει το ναυαγισμένο πλοίο του Έρνεστ Σάκλετον πριν από το τέλος του καλοκαιριού στο νότιο ημισφαίριο.
Το Endurance απέπλευσε από την βρετανική νήσο της Νότιας Γεωργίας, στον νότιο Ατλαντικό, στο τέλος του 1914 μεταφέροντας την εξερευνητική αποστολή Imperial Trans-Antarctic υπό τον Σάκλετον, στην πρώτη απόπειρα διάσχισης της ηπείρου της Ανταρκτικής, από την Θάλασσα Γουέντελ στην Θάλασσα Ρος, μέσω του νότιου πόλου.
Όμως, τον Ιανουάριο 1915, το πλοίο παγιδεύτηκε στους πάγους της Θάλασσας Γουέντελ, κοντά στον παγετώνα Λάρσεν, όπου παρέμεινε εγκλωβισμένο επί μήνες, συνεθλίβη σιγά σιγά και βυθίστηκε τον Νοέμβριο 1915 σε βάθος 3.000 μέτρων.
Η αποστολή έγινε θρύλος εξαιτίας των συνθηκών επιβίωσης του πληρώματος που κατασκήνωσε επί μήνες στον όγκο του πάγου πριν αυτός σπάσει, στη συνέχεια μεταφέρθηκε με σωστικές λέμβους στο αφιλόξενο παγωμένο νησί του Ελέφαντα. Αλλά και εξαιτίας του τολμηρού περίπλου του ίδιου του Ερνεστ Σάκλετον, ο οποίος έφυγε με λέμβο του Endurance και μικρό αριθμό μελών του πληρώματος για να αναζητήσει βοήθεια στην νήσο της Νότιας Γεωργίας και κατορθώνοντας έτσι να διασώσει ολόκληρο το πλήρωμά του.
Η αποστολή Endurance22 αναζήτησης του πλοίου του Σάκλετον χρησιμοποίησε τεχνολογίες αιχμής και ειδικότερα δύο υποβρύχια drones για την εξερεύνηση της θαλάσσιας ζώνης που περιγράφεται από τον ίδιο τον Σάκλετον ως «η χειρότερη περιοχή της χειρότερης θάλασσας στον κόσμο».
Ο θρυλικός ερευνητής Έρνεστ Χένρι Σάκλετον
Ο σερ Έρνεστ Χένρι Σάκλετον (Ernest Henry Shackleton, 15 Φεβρουαρίου 1874 – 5 Ιανουαρίου 1922) ήταν εξερευνητής, Άγγλο-Ιρλανδικής καταγωγής, ο οποίος συμμετείχε σε τρεις εξερευνητικές αποστολές στην Ανταρκτική και αποτελεί μια από τις κύριες προσωπικότητες της λεγόμενης «ηρωικής εποχής των εξερευνήσεων» της ιστορίας της ηπείρου.
Με την έναρξη του πολέμου των Μπόερ το 1899 μεταφέρθηκε στο μεταγωγικό πλοίο Tintagel Castle. Εκεί γνώρισε τον Σέντρικ Λόνγκσταφ (Cedric Longstaff), του οποίου ο πατέρας Λιούελιν Λόνγκσταφ (Llewellyn Wood Longstaff) ήταν ο κύριος χρηματοδότης της Εθνικής Βρετανικής Αποστολής Εξερεύνησης της Ανταρκτικής του 1901 (γνωστότερης ως αποστολής εξερεύνησης Discovery).
Κατάφερε έτσι να προσχωρήσει ως τρίτος αξιωματικός στο εξερευνητικό πλοίο Discovery, υπό τον πλοίαρχο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ.
Η εκστρατεία είχε επιστημονικούς και εξερευνητικούς στόχους, ανάμεσά τους και ένα ταξίδι νότια, προς την κατεύθυνση του Νότιου Πόλου. Αυτή η πορεία, την οποία ανέλαβαν οι Σκοτ, Σάκλετον και Έντουαρντ Άντριαν Γουίλσον, τους οδήγησε μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 82° 17′ S, περίπου 530 μίλια (850 χλμ.) από τον Πόλο. Το ταξίδι της επιστροφής επέφερε τη σωματική κατάρρευση του Σάκλετον και την πρόωρη αποχώρησή του από την αποστολή.
Το 1908, αποφασισμένος να επανορθώσει για αυτό που ο ίδιος θεωρούσε προσωπική αποτυχία, ο Σάκλετον επέστρεψε στην Ανταρκτική ως επικεφαλής της αποστολής Nimrod.
Τον Ιανουάριο του 1909, μαζί με τρεις συντρόφους του, επιχείρησαν μια νέα πορεία προς τον Νότιο Πόλο φτάνοντας μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 88° 23′ S, σε απόσταση 180 χιλιομέτρων από τον στόχο τους, το οποίο αποτελούσε το κοντινότερο σημείο από τον Πόλο στο οποίο κατάφερε να φτάσει κάποια εξερευνητική αποστολή, μέχρι εκείνη την εποχή. Για το κατόρθωμά του αυτό, ο Σάκλετον χρίστηκε ιππότης μετά την επιστροφή του στην Βρετανία, από τον βασιλιά Εδουάρδο.
Ο αγώνας για την κατάκτηση του Νότιο Πόλου έληξε με νικητή τον Νορβηγό Ρόαλντ Αμούνδσεν στις 14 Δεκεμβρίου 1911. Έτσι ο Σάκλετον αποφάσισε, πως οι προσπάθειές του έπρεπε να επικεντρωθούν πια σε αυτό που ονόμαζε τον τελευταίο μεγάλο σκοπό των ταξιδιών της Ανταρκτικής: να διασχίσει την παγωμένη ήπειρο, από θάλασσα σε θάλασσα, περνώντας μέσω του Νότιου Πόλου. Η αποστολή αυτή, η ονομαζόμενη «Αυτοκρατορική Δια-Ανταρκτική Αποστολή Εξερεύνησης» (Imperial Trans-Antarctic Expedition), πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1914-1917. Παρά τις προετοιμασίες, η αποστολή υπήρξε αποτυχημένη. Η καταστροφή ήρθε όταν το πλοίο του, Endurance, παγιδεύτηκε στον πάγο, ο οποίος άρχισε σιγά-σιγά να το συνθλίβει. Μέσω μιας σειράς ηρωικών κατορθωμάτων ο Σάκλετον κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη απόδραση, επιτυγχάνοντας να απεγκλωβίσει το σύνολο των μελών του πληρώματος χωρίς την ελάχιστη απώλεια. Το κατόρθωμά του αυτό, αν και δεν έγινε από την αρχή αποδεκτό, απέφερε στον Σάκλετον με τα χρόνια την ηρωική εικόνα που απολαμβάνει στις μέρες μας, θεωρούμενος από το κοινό της χώρας, ως μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Βρετανίας όλων των εποχών.
Το 1921 επέστρεψε στην εξερεύνηση της Ανταρκτικής, ως επικεφαλής της επιστημονικής αποστολής Σάκλετον-Ρόβετ (Shackleton–Rowett Expedition) με το πλοίο Quest. Πριν το πλοίο καταφέρει να φτάσει στην Ανταρκτική και ενώ βρισκόταν στη Νότιο Γεωργία, ο Έρνεστ Σάκλετον απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο. Μετά από απαίτηση της συζύγου του Έμιλι, θάφτηκε εκεί.
